ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Θάνατος........

Τι λέξη και αυτή. Στο ακουσμά της αμέσως , όσο εξοικιομενος και να είσαι με την ιδέα του, σου γεννιούνται αρνητικές σκέψεις, μαύρες και απαισιόδοξες.

Πρέπει όμως να αντιδρούμε και να σκεφτόμαστε έτσι; Είναι ο θάνατος τόσο αρνητικός;

Εδώ είναι ένα σημείο που θα μπορόυσαμε να διατυπώσουμε διαφορετικές γνώμες και απόψεις.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας δυστυχώς που ο θάνατος έρχεται σαν λύτρωση από τα μαρτύρια. Μαρτλυριο να βλέπεις το αγαπημένο σου πρόσωπο να υποφέρει και να λιώνει από τη αρρώστια και ενδόμυχα παρακλάς να «φύγει» για να ησυχάσει και όταν αυτό συμβεί νιώθεις ένα βάρος απο το στήθος σου να χάνεται. Όμως η απώλεια είναι πάντα μια απώλεια που δεν αναπληρώνεται και η ιδέα ότι δεν θα ξαναδείς, δεν θα ξαναμιλήσεις, δεν θα ξαναγγίξεις το αγαπημένο σου πρόσωπο, όποια και αν είναι αυτό, σου προκαλεί πόνο μεγάλο και δυστυχία που μόνο ο χρόνος μπορει και αυτός όχι πάντα, να απαλύνει και να επουλώσει τις πληγές.

Προσπαθώντας λοιπόν να απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα πιστεύω ότι αυτοί που μένουν πίσω υποφέρουν ενώ ο εκλειπών ησύχασε γλύτωσε και αν πιστέψουμε στη μεταθάνατον ζώη ίσως να πήγε και σε κάποιο τόπο καλύτερο από αυτόν.

Κλείνοντας τις σκέψεις μου θα ήθελα να τονίσω οτι ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη δικαιοσύνη στο κόσμο γιατί δεν κοιτά κοινωνική, φυλετική η άλλη καταγωγή ούτε εάν είσαι πλούσιος η φτωχός κάποτε όλοι αργά η γρήγορα εκέι θα καταλήξουμε.

ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΛΙΓΟ ΠΟΙΗΤΕΣ;;;

Πολλά έχουν γραφτεί κατά καιρούς για την ποίηση και τους ποιητές. Ο καθένας, με τον δικό του μοναδικό τρόπο και ύφος, δίνει την δική του ερμηνεία και αντίληψη για το τι είναι ποίηση και κατά ένα περίεργο τρόπο συμφωνώ με όλους.

Αυτό το γεγονός όμως μου έδωσε το ερέθισμα να αρχίσω να αναρρωτιέμαι αν όλοι, σε κάποιο βαθμό βέβαια, είμαστε (λίγο πολύ) ποιητές.

Το κάθε άτομο με την δική του μοναδική προσωπικότητα, η οποία έχει διαμορφωθεί απο το οικογενιακό του περιβάλον, την μορφωσή του, τις εμπειρίες του και γενικότερα το background που διαθέτει, τον κάνει, με κάποιο ξεχωριστό τρόπο, να αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του και να προσπαθεί να τα ερμηνεύσει.

Μέσα και πέρα λοιπόν από αυτό το πνεύμα και τη λογιστική, όλοι μας κάποτε, έστω και για μια φορά, ερωτευτήκαμε, αγαπήσαμε, μισήσαμε, σιχαθήκαμε, αγανακτήσαμε, ψάξαμε και ψάχνουμε να βρούμε την ευτυχία όπου ο καθένας μας νομίζει.

Όλα αυτά τα παραπάνω συναισθήματα ερεθίσανε το μυαλό μας, κάνανε τη καρδία μας να χτυπήσει πιό δυνατά, νιώσαμε το σφίξιμο στο στομάχι αδρεναλίνη κυκλοφόρισε στο αίμα μας και τότε γεννήθηκε η άναγκη μας να τα εκφράσουμε, όλα αυτά, γραφόντας ραβασάκια, στοιχάκια και ποιήματα ή ακόμη συνθήματα στους τοίχους, όπως ο καθένας μας αισθανόταν, προς τη μούσα μας, την πηγή της εμπνευσης μας. Αυτό το γεγονός ξύπνησε μέσα μας το κρυμμένο ποιητή που οδήγησε το χέρι μας να γράψουμε τα παραπάνω.

Θα κλείσω τις σκέψεις μου παραθέτοντας ένα μικρό απόσπασμα από μία συνέντευξη του Νομπελίστα Λογοτεχνίας (1995) Σεϊμους Χiνι

ΔΗΜ: «Τι είναι η ποίηση για σας τον ίδιο;»
Σεϊμους: «Ταξίδι, είναι το πίο σημαντικό πράγμα που μου έχει συμβεί στη ζωή μου»
ΔΗΜ: «Γιατί;»
Σεϊμους: «Γιατί η ποίηση άλλαξε την ταχύτητα της ψυχής μου, άλλαξε το πεπρωμμένο μου».

ΓΙΑΤΙ (ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ ......) ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΑ

Παρασκευή και οι ώρες μοίαζουν να κυλούν πιό γρήγορα, ο κόσμος κοιτά τα ρολόγια τους, των οποίων οι δείκτες για κάποιο παράξενο λόγο από την άλλη δείχνουν κολλημένοι, λαχταρόντας το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο.

Σαββατοκύριακο, τι γλυκεία λέξη, η προσμονή του σε γεμίζει ελπίδα ότι κάτι καλό θα σου συμβεί, θα ξεκουραστείς, θα απολάυσεις ώρες γαλήνης και ηρεμίας, θα διασκεδάσεις με φίλους θα παρακολουθήσεις τον αγώνα της αγαπημένης σου ομάδας, θα ασχοληθείς επιτέλους με τον εαυτό σου και αυτά που αγαπάς. Μα είναι άραγε πάντα έτσι;

Ένας λογικός άνθρωπος θα πεί «μα καλά τίθεται και ερώτημα;» και κάποιος άλλος να πρόσθετε «Τι λέει ο τρελλός;» και δεν τους αδικώ καθόλου (...μπορεί στο κάτω κάτω της γραφής και να είμαι!!! Από την άλλη βέβαια υποστηρίζω ότι όλοι μας κουβαλάμε λίγο τρελλίτσα...)

Για την πλειοψηφία των συναθρώπων μας μάλλον έτσι πρέπει να είναι, αλλά υπάρχει και μία μερίδα ανθρώπων (μικρή ίσως άλλα που μέσα της θα συναντήσεις άτομα όλων των ηλικιών), που στον ερχομό του ένα κύμα αρνητικών συναισθημάτων τους κατακλύζει, γιατί και πάλι το φάσμα της μοναξίας τους σαν κακόγουστο αστείο έρχεται και πάλι να τους κυρίευσει. Είναι εκείνες οι άτιμες στιγμές στη μικρή μας ζωή που το status quo της ανατρέπεται, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, όλα σου φαίνονται μαύρα και σε πιάνει ένας μικρός πανικός όταν αρχίζεις να συνειδητοποείς ότι πρέπει να ξαναρχήσεις πάλι από την αρχή. Θα είναι πάντα έτσι;

Όχι βέβαια, αλλά μέχρι να ξαναβρείς την χαμένη σου ελπίδα και να αρπάξεις την σανίδα σωτηρίας σου, που κάπου εκεί έξω θα σε περιμένει, η παραπάνω κατάσταση θα υφίσταται. Πόσο θα πάρει αυτό δεν το ξέρω, αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι κάποτε θα περάσει, οπότε κουράγιο όπως κάθε πόνος έτσι και αυτό θα ξεπεραστεί.

ΥΓ.: Πρέπει να ομολογήσω ότι προσπάθησα πολλές φορές να αποτυπώσω πάνω στη λευκή κόλα τις σκέψεις μου για τον εν λόγο θέμα, όμως αυτές σαν ατίθασα άγρια άλογα έτρεχαν ανεξέλενγκτα πέρα – δόθε με καμμία διάθεση να σταματήσουν και μένα ανίκανο να τις δαμάσω, τελικά όμως βρήκα τόσο τον χρόνο όσο και τη διάθεση να μαζέψω μερικές μόνο από τις πάμπολλες σκέψεις που είχα και έκανα μια προσπάθεια (ατυχή ίσως...) να εκφράσω μερικές και αυστηρά προσωπικές απόψεις μου πάνω στο θέμα αυτό μιάς και πρόσφατα έτυχε να περάσω από μια τέτοια φάση αλλά να μοιραστώ και με φίλους παρόμοιες εμπειρίες.

Αν...........

-Αν ήμουνα ένα πουλί και μίσευα στα ξένα
πες μου τι θα γινόσουνα να`ρχόσουνα σε μένα.
-Αγέρας θα γινόμουνα,ένα ζεστό μελτέμι
να τυλιγόμουν γύρω σου το σώμα σου μην τρέμει.

-Αν ήμουν δέντρο μοναχό σε ρεματιά σπαρμένο
πες μου πώς θα με σίμωνες για να σε περιμένω.
-Νεράκι θα γινόμουνα μια δροσερή πηγούλα
να μ`έπιναν τα φύλα σου σαν σιγανή βροχούλα.

-Αν θα γινόμουν ξωτικό στα δάση τριγυρνούσα
πες μου τι θα γινόσουνα να μη σε λησμονούσα.
-Διαβάτης θα γινόμουνα τη σκέψη να μου κλέψεις
με τη ματιά σου τη ζεστή να`ρθεις να με μαγέψεις.

-Αν είχα σώμα πέτρινο αν είμουνα ξωκλήσι
πώς θα`χα τη φωνούλα σου να μου γλυκομιλήσει.
-Καμπάνα θα γινόμουνα στ`αμώνι καμωμένη
να ψέλνω για χατήρι σου αιώνια αγαπημένη.

Ρόδο του Ανέμου

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της
ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν
στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας.

Εμπειρίκος

ΤΟ ΠΙΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

Που είσαι εσυ
Που μου ‘χεις
Κλέψει τη ψυχή;


Που είσαι
Κύριε της
Καρδιάς μου;
--
Ποιός χωρίς οίκτο
Έσβησε το μονοπάτι σου;
Μήπως στο χώμα το
Ελαφρύ έχεις θαφτεί;
--
Ουτ’ένα δάκρυ
Δεν υπάρχει πιά
Στα μάτια μου
Εξαντήθηκαν
--
Μονάχα η ηχώ
Στο πόνο μου
αποκρίνεται
--
Και το αίμα μου
Σταλαματία , σταλαματία
Στερεύει
---
Έλα ας τρέξουμε
Και οι δύο μαζί
Χέρι με χέρι
--
Ξοπίσω απ΄τη ζωή
Την ευτυχία ακολουθώντας
--
Κι’ ας επιστρέψουμε στη
Γη νεκροί

Άγνωστος ΙΝΚΑΣ


Αφιερωμένο στην μια γυναίκα που αγάπησα αληθινά και βαθειά

Τόσοι Πολλοί και όμως τόσο Μόνοι
Περπατώντας απόψε άναμεσα στα κτίρια της πόλης είδα δρόμους με αυτοκίνητα γεμάτους και κόσμο να περιφέρεται πέρα δόθε και σκέφτηκα θα γιορτάζουν και χαίρονται και αυτοί μαζί με τη φύση που ήδη άρχισε να γεμίζει με αρώματα και χρώματα τον άρρωστο αέρα που σαν ένα βάλσαμο ήρθε να απαλύνει τον πόνο του.
Προσπάθησα να αιχμαλωτίσω το βλέμμα των περαστικών αλλά μάταια, πρόσωπα παγερά και αδιάφορα βλέμματα απλανή και χαμένα, όλοι σκυμμένοι, περπατούσαν σαν κάποιο αόρατο χέρι να τους έχει κουρδίσει.
Ποιός ξέρει που ταξίδευαν, ποία όνειρα χαμένα λαχταρούσαν, σαν να ήταν κενοί και άψυχοι σαν να χάθηκε η ελπίδα μα είναι τόσο νέοι.
Δεν το πιστεύω, δεν μπορεί, είμαστε τόσοι πολλοί και όμως είμαστε τόσο μόνοι τελικά;

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Κήπος είναι η ποίηση με δέντρα
οπωροφόρα μέσα εκεί τους ποιητές.
Στον κήπο τούτον ο σοφός πάντοτε παίρνει
αυτό που κάθε δέντρο από τη φύση του
έχει να του προσφέρει· δεν ζητά
μήλα απ' τη συκιά ή μανταρίνια
από την κερασιά. Όμως οι άσοφοι
κήπος της ποίησης δεν ξέρουν τι θα πει
γι αυτό κι απ' τον παράδεισο των λόγων
φεύγουνε πάντα, όπως ήρθαν, νηστικοί.

...ΕΡΕΘΙΣΜΑ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ,,,,,,,,,,,,,,

Παραθέτω την παρακάτω ιστορία που σίγουρα έχετε ξανα' κούσει, αλλα μίας και η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως επιτρέψτε μου να την κοινοποίησω άλλη μια φορά μηπως κάποιοι από μας αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για ορισμένα θέματα.

Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.
Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει το τεστ της "τριπλής διύλισης".
- "Τριπλή διύλιση;" ρώτησε με απορία.
- "Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;"
- "Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και..."
- "Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;"
- "Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον..."
- "Αρα", συνέχισε ο Σωκράτης, "θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια".
Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
- "Παρόλα αυτά", συνέχισε ο Σωκράτης, "μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;"
- "Όχι δεν νομίζω..."
- "Αρα λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;"
Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

LOST LOVE

Σε συλλογίστηκα δειλά.
Με σένα τα όνειρά μου
Χαρίζουν κάποια προσμονή,
Μα τι να πω… και τι να πεις;
Νέφος η ξαστεριά μου.

Δεν τόλμησα να σ’ αγαπώ
Έστω δειλά στην σκέψη
Και να σου πω ότι εδώ
Ειναι μια καρδιά που χάθηκε
Χωρίς καρπούς να δρέψει.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ??? ΟΕΟ

Απόψε που έχω μια διάθεση «χεσ.... μέσα» αποφάσισα να ασχοληθώ ολίγον ( ..από γιουβέτσι..ΑΣΧΕΤΟ) με το παραπάνω φιλοσοφικό ερώτημα (..ή κάπως έτσι τέλως πάντων..), το οποίο παρεπιπτόντως έχει συζητηθεί και αναλυθεί σε βάθος, ύψος και πλάτος ακόμη, κατά το παρελθόν από πληθώρα επιστημόνων, λογίων, θεολόγων, φιλοσόφων και κάθε άλλο πικραμένο που και καλά κάτι έχει να πεί περί αυτού ( ... μάλλον είμαι και εγώ ένας από δαυτούς..λέμε τώρα) οπότε τώρα τίθεται νέο φιλοσοφικό ερώτημα να μπώ ή να μην μπώ στο τρυπάκι αυτό?? Ε λοιπον δεν μπαίνω χαζός είμαι??
Βέβαια τώρα, με μια μικρή δόση χιούμορ και αρκετή διάθεση αυτοσαρκασμού, μίας και θεωρώ τον εαυτό μου «travesti πιστό» (…αδόκιμος όρος αλλά θα κάνω μια προσπάθεια να το εξηγήσω και όποιος κατάλαβε κατάλαβε..) θέλω να καταθέσω κάποιες σκέψεις (....καλύτερα να είχα φράγκα να καταθέσω στη τράπεζα). Τι εννοώ λοιπόν, καταρχήν δεν είμαι πεπεισμένος για την υπαρξή του η όχι, κάνω το σταυρό μου και επικαλλούμαι την βοηθεία του (..τρομάρα μου) αλλά όταν όλα μου πάνε σκατά και όταν γύρω μου βλέπω τόση δυστυχία, αδικαιολόγητη για μένα το κοινό θνητό, ε τοτέ και εγώ σκέφτομαι «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ».
Παρατηρώ λοιπόν ότι από την μία δηλαδή λέμε « Βοήθεια Παναγία μου» και μόλις την φάμε την παπάρα αμέσως κατεβάζουμε κάτι «καντήλια» να μην γίνω και ακατάλληλος. Δηλαδή οτι πολλοί, συνήθως οι μη συνειδητοποιημένοι, (..όπως εγώ) ότι η πίστη τους είναι ένα είδος γιο-γιο, μια πάνω μια κάτω και όποιος αντέξει.
Συμπερασματικά πάντως (κοίτα που πάω να το σοβαρέψω......) θα έλεγα ότι ο θεός του καθενός είναι μέσα του, άσχετα άμα πιστεύει σε κάποιο δόγμα ή όχι, γιατί σέβεσε τον συναθρωπό σου ? τον αγαπάς? έχεις την μεγαλοψυχία να συγχωρέσεις τα λάθη του? τον βοηθάς και του συμπαραστέκεσε όταν έχει την ανάγκη σου? τότε νομίζω ότι είσαι τουλάχιστον καλός άνθρωπός ή «καλός χριστιανός» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο.
Τέλως πάντων για να μην μακρυγορώ και γίνω κουραστικός, ο καθένας μας οφείλει να ψάξει μέσα του για τον βρεί και να μην περιμένει θαύματα για να πειστεί γιατί θαύμα είναι ακόμη και όταν το πρωί σηκώνεσε από το κρεββάτι για να αδράξεις άλλη μία μέρα και να την ζήσεις ( έτσι που πάνε να μας καταντήσουν....). Οπότε ας φωνάξουμαι «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ?? ΟΕΟ»

ΥΓ1 : Θα ήθελα προς αποφυγή πάσης παρεξηγήσεως, σε όποιο φίλο τύχει να αναγνώσει τα παραπάνω, ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής και ασφαλώς μπορεί να πιστευεί ότι θέλει αλλά όπως είπε και ο Βολταίρος «Δεν συμφωνώ ουτέ με μία λέξη απ’ όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζώης μου ακόμη το δικαιωμά σου ελευθέρα να λες αυτά που πιστεύεις»

ΥΓ2 : Δεν ξέρω πάντως τελικά άμα υπάρχει θεός, αλλά έτσι που έχει γίνει ο κόσμος , καλύτερα για την φήμη του να μην υπάρχει.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Δος μου την ηδονή της ηδονής,
ζωή της ζωής, της μέθης νύχτα,
οδύνη.
Το ερωτικόν απόσταγμα μού ηδύνει
την υπερφίαλη σκέψη που πονεί.
Μόνο, τη γεύση αγάπησα μόνο, ώ
πονώ πέρ' απ' την αίσθηση του
χώρου
της γης, πέρ' απ' τα μάκρη αυτά
πονώ!
Δε νιώθω, δεν αισθάνομαι καθώς
άνθρωπος, μα αισθάνομαι θεός
κι ως θεός ζούσα, μεθούσα, πλήρης
από έρωτα και δόξα κι ομορφιά...
Πάνω στα σουβλερά καρφιά,
σαν ασκητής έλα κι εσύ να γείρεις,
τον ίλιγγο να δεις, το δέος να δεις,
να φτάσεις στη σιγή και στο κενό
να φτάσεις,
κι ως άνθος τον εαυτό σου να μαδείς.
Κι όταν σταθείς στο τελευταίο σκαλί
του έρωτα και του πόνου, ένα φιλί
από την πείρα την τόση να κρατείς:
φιλί άγριο και ζεστό να με δαμάσεις.

....Άλλη μια μέρα...........

Οταν στο τέλος μιάς ημέρας που όλα σου φάνηκαν μάταια, ανούσια και πεζά, όταν έχεις την αίσθηση ότι σε εγκατέλειψαν, μια πικρή γεύση εχεισ στο στόμα και ένα "σφίξιμο" στο στομάχι τοτε βυθίσου στην πανδαισία των χρωμάτων και αφέσου στα τρυφερά χάδια της μουσικής αυτής.

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.