ΤΟ ΠΙΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

Που είσαι εσυ
Που μου ‘χεις
Κλέψει τη ψυχή;


Που είσαι
Κύριε της
Καρδιάς μου;
--
Ποιός χωρίς οίκτο
Έσβησε το μονοπάτι σου;
Μήπως στο χώμα το
Ελαφρύ έχεις θαφτεί;
--
Ουτ’ένα δάκρυ
Δεν υπάρχει πιά
Στα μάτια μου
Εξαντήθηκαν
--
Μονάχα η ηχώ
Στο πόνο μου
αποκρίνεται
--
Και το αίμα μου
Σταλαματία , σταλαματία
Στερεύει
---
Έλα ας τρέξουμε
Και οι δύο μαζί
Χέρι με χέρι
--
Ξοπίσω απ΄τη ζωή
Την ευτυχία ακολουθώντας
--
Κι’ ας επιστρέψουμε στη
Γη νεκροί

Άγνωστος ΙΝΚΑΣ


Αφιερωμένο στην μια γυναίκα που αγάπησα αληθινά και βαθειά