ΓΙΑΤΙ (ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ ......) ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΑ

Παρασκευή και οι ώρες μοίαζουν να κυλούν πιό γρήγορα, ο κόσμος κοιτά τα ρολόγια τους, των οποίων οι δείκτες για κάποιο παράξενο λόγο από την άλλη δείχνουν κολλημένοι, λαχταρόντας το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο.

Σαββατοκύριακο, τι γλυκεία λέξη, η προσμονή του σε γεμίζει ελπίδα ότι κάτι καλό θα σου συμβεί, θα ξεκουραστείς, θα απολάυσεις ώρες γαλήνης και ηρεμίας, θα διασκεδάσεις με φίλους θα παρακολουθήσεις τον αγώνα της αγαπημένης σου ομάδας, θα ασχοληθείς επιτέλους με τον εαυτό σου και αυτά που αγαπάς. Μα είναι άραγε πάντα έτσι;

Ένας λογικός άνθρωπος θα πεί «μα καλά τίθεται και ερώτημα;» και κάποιος άλλος να πρόσθετε «Τι λέει ο τρελλός;» και δεν τους αδικώ καθόλου (...μπορεί στο κάτω κάτω της γραφής και να είμαι!!! Από την άλλη βέβαια υποστηρίζω ότι όλοι μας κουβαλάμε λίγο τρελλίτσα...)

Για την πλειοψηφία των συναθρώπων μας μάλλον έτσι πρέπει να είναι, αλλά υπάρχει και μία μερίδα ανθρώπων (μικρή ίσως άλλα που μέσα της θα συναντήσεις άτομα όλων των ηλικιών), που στον ερχομό του ένα κύμα αρνητικών συναισθημάτων τους κατακλύζει, γιατί και πάλι το φάσμα της μοναξίας τους σαν κακόγουστο αστείο έρχεται και πάλι να τους κυρίευσει. Είναι εκείνες οι άτιμες στιγμές στη μικρή μας ζωή που το status quo της ανατρέπεται, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, όλα σου φαίνονται μαύρα και σε πιάνει ένας μικρός πανικός όταν αρχίζεις να συνειδητοποείς ότι πρέπει να ξαναρχήσεις πάλι από την αρχή. Θα είναι πάντα έτσι;

Όχι βέβαια, αλλά μέχρι να ξαναβρείς την χαμένη σου ελπίδα και να αρπάξεις την σανίδα σωτηρίας σου, που κάπου εκεί έξω θα σε περιμένει, η παραπάνω κατάσταση θα υφίσταται. Πόσο θα πάρει αυτό δεν το ξέρω, αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι κάποτε θα περάσει, οπότε κουράγιο όπως κάθε πόνος έτσι και αυτό θα ξεπεραστεί.

ΥΓ.: Πρέπει να ομολογήσω ότι προσπάθησα πολλές φορές να αποτυπώσω πάνω στη λευκή κόλα τις σκέψεις μου για τον εν λόγο θέμα, όμως αυτές σαν ατίθασα άγρια άλογα έτρεχαν ανεξέλενγκτα πέρα – δόθε με καμμία διάθεση να σταματήσουν και μένα ανίκανο να τις δαμάσω, τελικά όμως βρήκα τόσο τον χρόνο όσο και τη διάθεση να μαζέψω μερικές μόνο από τις πάμπολλες σκέψεις που είχα και έκανα μια προσπάθεια (ατυχή ίσως...) να εκφράσω μερικές και αυστηρά προσωπικές απόψεις μου πάνω στο θέμα αυτό μιάς και πρόσφατα έτυχε να περάσω από μια τέτοια φάση αλλά να μοιραστώ και με φίλους παρόμοιες εμπειρίες.