Αν...........

-Αν ήμουνα ένα πουλί και μίσευα στα ξένα
πες μου τι θα γινόσουνα να`ρχόσουνα σε μένα.
-Αγέρας θα γινόμουνα,ένα ζεστό μελτέμι
να τυλιγόμουν γύρω σου το σώμα σου μην τρέμει.

-Αν ήμουν δέντρο μοναχό σε ρεματιά σπαρμένο
πες μου πώς θα με σίμωνες για να σε περιμένω.
-Νεράκι θα γινόμουνα μια δροσερή πηγούλα
να μ`έπιναν τα φύλα σου σαν σιγανή βροχούλα.

-Αν θα γινόμουν ξωτικό στα δάση τριγυρνούσα
πες μου τι θα γινόσουνα να μη σε λησμονούσα.
-Διαβάτης θα γινόμουνα τη σκέψη να μου κλέψεις
με τη ματιά σου τη ζεστή να`ρθεις να με μαγέψεις.

-Αν είχα σώμα πέτρινο αν είμουνα ξωκλήσι
πώς θα`χα τη φωνούλα σου να μου γλυκομιλήσει.
-Καμπάνα θα γινόμουνα στ`αμώνι καμωμένη
να ψέλνω για χατήρι σου αιώνια αγαπημένη.

Ρόδο του Ανέμου

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της
ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν
στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας.

Εμπειρίκος

ΤΟ ΠΙΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

Που είσαι εσυ
Που μου ‘χεις
Κλέψει τη ψυχή;


Που είσαι
Κύριε της
Καρδιάς μου;
--
Ποιός χωρίς οίκτο
Έσβησε το μονοπάτι σου;
Μήπως στο χώμα το
Ελαφρύ έχεις θαφτεί;
--
Ουτ’ένα δάκρυ
Δεν υπάρχει πιά
Στα μάτια μου
Εξαντήθηκαν
--
Μονάχα η ηχώ
Στο πόνο μου
αποκρίνεται
--
Και το αίμα μου
Σταλαματία , σταλαματία
Στερεύει
---
Έλα ας τρέξουμε
Και οι δύο μαζί
Χέρι με χέρι
--
Ξοπίσω απ΄τη ζωή
Την ευτυχία ακολουθώντας
--
Κι’ ας επιστρέψουμε στη
Γη νεκροί

Άγνωστος ΙΝΚΑΣ


Αφιερωμένο στην μια γυναίκα που αγάπησα αληθινά και βαθειά

Τόσοι Πολλοί και όμως τόσο Μόνοι
Περπατώντας απόψε άναμεσα στα κτίρια της πόλης είδα δρόμους με αυτοκίνητα γεμάτους και κόσμο να περιφέρεται πέρα δόθε και σκέφτηκα θα γιορτάζουν και χαίρονται και αυτοί μαζί με τη φύση που ήδη άρχισε να γεμίζει με αρώματα και χρώματα τον άρρωστο αέρα που σαν ένα βάλσαμο ήρθε να απαλύνει τον πόνο του.
Προσπάθησα να αιχμαλωτίσω το βλέμμα των περαστικών αλλά μάταια, πρόσωπα παγερά και αδιάφορα βλέμματα απλανή και χαμένα, όλοι σκυμμένοι, περπατούσαν σαν κάποιο αόρατο χέρι να τους έχει κουρδίσει.
Ποιός ξέρει που ταξίδευαν, ποία όνειρα χαμένα λαχταρούσαν, σαν να ήταν κενοί και άψυχοι σαν να χάθηκε η ελπίδα μα είναι τόσο νέοι.
Δεν το πιστεύω, δεν μπορεί, είμαστε τόσοι πολλοί και όμως είμαστε τόσο μόνοι τελικά;

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Κήπος είναι η ποίηση με δέντρα
οπωροφόρα μέσα εκεί τους ποιητές.
Στον κήπο τούτον ο σοφός πάντοτε παίρνει
αυτό που κάθε δέντρο από τη φύση του
έχει να του προσφέρει· δεν ζητά
μήλα απ' τη συκιά ή μανταρίνια
από την κερασιά. Όμως οι άσοφοι
κήπος της ποίησης δεν ξέρουν τι θα πει
γι αυτό κι απ' τον παράδεισο των λόγων
φεύγουνε πάντα, όπως ήρθαν, νηστικοί.

...ΕΡΕΘΙΣΜΑ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ,,,,,,,,,,,,,,

Παραθέτω την παρακάτω ιστορία που σίγουρα έχετε ξανα' κούσει, αλλα μίας και η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως επιτρέψτε μου να την κοινοποίησω άλλη μια φορά μηπως κάποιοι από μας αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για ορισμένα θέματα.

Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.
Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει το τεστ της "τριπλής διύλισης".
- "Τριπλή διύλιση;" ρώτησε με απορία.
- "Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;"
- "Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και..."
- "Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;"
- "Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον..."
- "Αρα", συνέχισε ο Σωκράτης, "θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια".
Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
- "Παρόλα αυτά", συνέχισε ο Σωκράτης, "μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;"
- "Όχι δεν νομίζω..."
- "Αρα λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;"
Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

LOST LOVE

Σε συλλογίστηκα δειλά.
Με σένα τα όνειρά μου
Χαρίζουν κάποια προσμονή,
Μα τι να πω… και τι να πεις;
Νέφος η ξαστεριά μου.

Δεν τόλμησα να σ’ αγαπώ
Έστω δειλά στην σκέψη
Και να σου πω ότι εδώ
Ειναι μια καρδιά που χάθηκε
Χωρίς καρπούς να δρέψει.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ??? ΟΕΟ

Απόψε που έχω μια διάθεση «χεσ.... μέσα» αποφάσισα να ασχοληθώ ολίγον ( ..από γιουβέτσι..ΑΣΧΕΤΟ) με το παραπάνω φιλοσοφικό ερώτημα (..ή κάπως έτσι τέλως πάντων..), το οποίο παρεπιπτόντως έχει συζητηθεί και αναλυθεί σε βάθος, ύψος και πλάτος ακόμη, κατά το παρελθόν από πληθώρα επιστημόνων, λογίων, θεολόγων, φιλοσόφων και κάθε άλλο πικραμένο που και καλά κάτι έχει να πεί περί αυτού ( ... μάλλον είμαι και εγώ ένας από δαυτούς..λέμε τώρα) οπότε τώρα τίθεται νέο φιλοσοφικό ερώτημα να μπώ ή να μην μπώ στο τρυπάκι αυτό?? Ε λοιπον δεν μπαίνω χαζός είμαι??
Βέβαια τώρα, με μια μικρή δόση χιούμορ και αρκετή διάθεση αυτοσαρκασμού, μίας και θεωρώ τον εαυτό μου «travesti πιστό» (…αδόκιμος όρος αλλά θα κάνω μια προσπάθεια να το εξηγήσω και όποιος κατάλαβε κατάλαβε..) θέλω να καταθέσω κάποιες σκέψεις (....καλύτερα να είχα φράγκα να καταθέσω στη τράπεζα). Τι εννοώ λοιπόν, καταρχήν δεν είμαι πεπεισμένος για την υπαρξή του η όχι, κάνω το σταυρό μου και επικαλλούμαι την βοηθεία του (..τρομάρα μου) αλλά όταν όλα μου πάνε σκατά και όταν γύρω μου βλέπω τόση δυστυχία, αδικαιολόγητη για μένα το κοινό θνητό, ε τοτέ και εγώ σκέφτομαι «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ».
Παρατηρώ λοιπόν ότι από την μία δηλαδή λέμε « Βοήθεια Παναγία μου» και μόλις την φάμε την παπάρα αμέσως κατεβάζουμε κάτι «καντήλια» να μην γίνω και ακατάλληλος. Δηλαδή οτι πολλοί, συνήθως οι μη συνειδητοποιημένοι, (..όπως εγώ) ότι η πίστη τους είναι ένα είδος γιο-γιο, μια πάνω μια κάτω και όποιος αντέξει.
Συμπερασματικά πάντως (κοίτα που πάω να το σοβαρέψω......) θα έλεγα ότι ο θεός του καθενός είναι μέσα του, άσχετα άμα πιστεύει σε κάποιο δόγμα ή όχι, γιατί σέβεσε τον συναθρωπό σου ? τον αγαπάς? έχεις την μεγαλοψυχία να συγχωρέσεις τα λάθη του? τον βοηθάς και του συμπαραστέκεσε όταν έχει την ανάγκη σου? τότε νομίζω ότι είσαι τουλάχιστον καλός άνθρωπός ή «καλός χριστιανός» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο.
Τέλως πάντων για να μην μακρυγορώ και γίνω κουραστικός, ο καθένας μας οφείλει να ψάξει μέσα του για τον βρεί και να μην περιμένει θαύματα για να πειστεί γιατί θαύμα είναι ακόμη και όταν το πρωί σηκώνεσε από το κρεββάτι για να αδράξεις άλλη μία μέρα και να την ζήσεις ( έτσι που πάνε να μας καταντήσουν....). Οπότε ας φωνάξουμαι «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ?? ΟΕΟ»

ΥΓ1 : Θα ήθελα προς αποφυγή πάσης παρεξηγήσεως, σε όποιο φίλο τύχει να αναγνώσει τα παραπάνω, ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής και ασφαλώς μπορεί να πιστευεί ότι θέλει αλλά όπως είπε και ο Βολταίρος «Δεν συμφωνώ ουτέ με μία λέξη απ’ όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζώης μου ακόμη το δικαιωμά σου ελευθέρα να λες αυτά που πιστεύεις»

ΥΓ2 : Δεν ξέρω πάντως τελικά άμα υπάρχει θεός, αλλά έτσι που έχει γίνει ο κόσμος , καλύτερα για την φήμη του να μην υπάρχει.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Δος μου την ηδονή της ηδονής,
ζωή της ζωής, της μέθης νύχτα,
οδύνη.
Το ερωτικόν απόσταγμα μού ηδύνει
την υπερφίαλη σκέψη που πονεί.
Μόνο, τη γεύση αγάπησα μόνο, ώ
πονώ πέρ' απ' την αίσθηση του
χώρου
της γης, πέρ' απ' τα μάκρη αυτά
πονώ!
Δε νιώθω, δεν αισθάνομαι καθώς
άνθρωπος, μα αισθάνομαι θεός
κι ως θεός ζούσα, μεθούσα, πλήρης
από έρωτα και δόξα κι ομορφιά...
Πάνω στα σουβλερά καρφιά,
σαν ασκητής έλα κι εσύ να γείρεις,
τον ίλιγγο να δεις, το δέος να δεις,
να φτάσεις στη σιγή και στο κενό
να φτάσεις,
κι ως άνθος τον εαυτό σου να μαδείς.
Κι όταν σταθείς στο τελευταίο σκαλί
του έρωτα και του πόνου, ένα φιλί
από την πείρα την τόση να κρατείς:
φιλί άγριο και ζεστό να με δαμάσεις.

....Άλλη μια μέρα...........

Οταν στο τέλος μιάς ημέρας που όλα σου φάνηκαν μάταια, ανούσια και πεζά, όταν έχεις την αίσθηση ότι σε εγκατέλειψαν, μια πικρή γεύση εχεισ στο στόμα και ένα "σφίξιμο" στο στομάχι τοτε βυθίσου στην πανδαισία των χρωμάτων και αφέσου στα τρυφερά χάδια της μουσικής αυτής.

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.