Πολλά έχουν γραφτεί κατά καιρούς για την ποίηση και τους ποιητές. Ο καθένας, με τον δικό του μοναδικό τρόπο και ύφος, δίνει την δική του ερμηνεία και αντίληψη για το τι είναι ποίηση και κατά ένα περίεργο τρόπο συμφωνώ με όλους.
Αυτό το γεγονός όμως μου έδωσε το ερέθισμα να αρχίσω να αναρρωτιέμαι αν όλοι, σε κάποιο βαθμό βέβαια, είμαστε (λίγο πολύ) ποιητές.
Το κάθε άτομο με την δική του μοναδική προσωπικότητα, η οποία έχει διαμορφωθεί απο το οικογενιακό του περιβάλον, την μορφωσή του, τις εμπειρίες του και γενικότερα το background που διαθέτει, τον κάνει, με κάποιο ξεχωριστό τρόπο, να αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του και να προσπαθεί να τα ερμηνεύσει.
Μέσα και πέρα λοιπόν από αυτό το πνεύμα και τη λογιστική, όλοι μας κάποτε, έστω και για μια φορά, ερωτευτήκαμε, αγαπήσαμε, μισήσαμε, σιχαθήκαμε, αγανακτήσαμε, ψάξαμε και ψάχνουμε να βρούμε την ευτυχία όπου ο καθένας μας νομίζει.
Όλα αυτά τα παραπάνω συναισθήματα ερεθίσανε το μυαλό μας, κάνανε τη καρδία μας να χτυπήσει πιό δυνατά, νιώσαμε το σφίξιμο στο στομάχι αδρεναλίνη κυκλοφόρισε στο αίμα μας και τότε γεννήθηκε η άναγκη μας να τα εκφράσουμε, όλα αυτά, γραφόντας ραβασάκια, στοιχάκια και ποιήματα ή ακόμη συνθήματα στους τοίχους, όπως ο καθένας μας αισθανόταν, προς τη μούσα μας, την πηγή της εμπνευσης μας. Αυτό το γεγονός ξύπνησε μέσα μας το κρυμμένο ποιητή που οδήγησε το χέρι μας να γράψουμε τα παραπάνω.
Θα κλείσω τις σκέψεις μου παραθέτοντας ένα μικρό απόσπασμα από μία συνέντευξη του Νομπελίστα Λογοτεχνίας (1995) Σεϊμους Χiνι
ΔΗΜ: «Τι είναι η ποίηση για σας τον ίδιο;»
Σεϊμους: «Ταξίδι, είναι το πίο σημαντικό πράγμα που μου έχει συμβεί στη ζωή μου»
ΔΗΜ: «Γιατί;»
Σεϊμους: «Γιατί η ποίηση άλλαξε την ταχύτητα της ψυχής μου, άλλαξε το πεπρωμμένο μου».
